Geowłóknina
Geowłókniny są produktami tekstylnymi wytwarzanymi metodą klejenia (chemicznie albo termicznie) lub mechanicznego łączenia (igłowania albo przeszywania) luźnego układu (w postaci runa) włókien polimerycznych. Stosując geowłókniny osiągamy znaczne wydłużenie żywotności konstrukcji, zwiększenie wytrzymałości i znacznie lepsze odwodnienie w porównaniu do tradycyjnych metod.
Geowłókniny do zastosowań jako warstwa filtracyjno-ochronna i drenażowa muszą spełniać dwa podstawowe kryteria hydrauliczne: wodoprzepuszczalność i kolmatację. Przy doborze geowłókniny współczynnik jej wodoprzepuszczalności powinien być znacznie większy od współczynnika wodoprzepuszczalności gleby lub gruntu chronionego. Kryterium kolmatacji dotyczy porowatości geowłókniny i uziarnienia gruntu, a szczególnie spełnienia podstawowego warunku, aby drobne ziarna gruntu nie powodowały kolmatacji, czyli uszczelniania materiału filtracyjnego względnie zamulania drenażowego.
Do zastosowań w zakresie inżynierii i ochronie środowiska geowłókniny są wytwarzane głównie z włókien polipropylenowych lub poliestrowych. Geowłókniny polipropylenowe i polietylenowe (poliolefinowe) charakteryzują się dużą wytrzymałością mechaniczną i bardzo dobrą odpornością biologiczną i chemiczną. Trzeba jednak wziąć pod uwagę ich małą odporność na promieniowanie słoneczne UV przy planowaniu robót na otwartych przestrzeniach (geowłókniny polipropylenowe należy przykrywać). Środkiem zaradczym jest uodpornienie produktów na działanie promieniowania poprzez stosowanie w produkcji dodatkowych środków, należy pamiętać, że podwyższa to jednak koszty wytwarzania. Bardzo dobrą odpornością na działanie promieni UV charakteryzują się za to geowłókniny poliestrowe, ale są one mniej wytrzymałe mechanicznie i słabiej reagują przy kontakcie z alkaliami (np. cementem).
